محمد رستمی صفا کیست؟

محمد رستمی صفا یک کارآفرین ایرانی و بنیانگذار گروه صنعتی صفا است که در خرداد سال ۱۳۲۶ در تهران و در خانواده‌ای بازرگان در حوزه آهن و فولاد به دنیا آمد. پدرش یکی از فعالان صنعت و تجارت فولاد بود که به خاطر مشکلات قلبی مجبور شد مدتی کار خود را متوقف کند. محمد که فرزند یگانه او بود تصمیم گرفت از توقف کار پدرش جلوگیری کند.

با تلاش‌های محمد، چند کارخانه بزرگ در زمینه تولید لوله، پروفیل و محصولات فولادی ایجاد شد و بسیاری از پروژه‌های ملی در زمینه‌های مختلفی مانند نفت، گاز و پتروشیمی به واسطه کوشش‌های روز و شب او انجام شد. محمد رستمی صفا در سال ۱۳۵۴ مدرک کارشناسی مدیریت بازرگانی را از دانشکده مدیریت بازرگانی گرفت. در طول بیش از ۶ دهه فعالیت، حدود ۵۵۰۰ نفر از جوانان این سرزمین در کنار او کار کرده و یاد گرفته‌اند و خیلی از این جوانان اکنون در صنایع مربوطه در نقاط مختلف جهان در حال مدیریت و فعالیت هستند.

او با وجود مشکلات و چالش‌های زیاد، همیشه عاشق ایران بوده و چندین بار پیشنهادات جذاب خارجی را برای همکاری و فعالیت رد کرده و امیدوار است که به زودی با تلاش همه ما بتوانیم ایرانی صنعتی و مستقل از خارج را بسازیم و بدهی خود را به این خاک و آب پرداخت کنیم.

محمد رستمی صفا ،کارآفرینی، استراتژی و آینده‌نگری:

محمد رستمی صفا می‌گوید که کارآفرینی و استراتژی، عوامل مهم موفقیت در تولید و فعالیت‌های تجاری هستند. او همیشه برنامه‌ریزی دقیق و پیوسته برای آینده را به عنوان یک استراتژی کلیدی در دستیابی به اهداف خود شناخته است.

محمد رستمی صفا باور دارد که فعالیت در صنعت تولید نیاز به شروع منظم و برنامه‌ریزی دارد که با استفاده از فن‌آوری‌های جدید و تجربیات مؤثر، تغییرات بزرگی را ایجاد می‌کند. او معتقد است که این فرآیند می‌تواند به عنوان یک راه حل قوی برای افزایش بهره‌وری اقتصادی و رفع مشکلات اقتصادی عمل کند.

ایشان می‌پندارند که خلاقیت و ایده‌پردازی، مهارت‌های ضروری برای ارتقای کسب‌وکارهای جدید و گسترش فعالیت‌های موجود هستند. همچنین، آنها با تأکید بر توانایی سرمایه‌گذاری و مدیریت موثر، به توزیع مجدد ثروت و پیشرفت اقتصادی کمک می‌کنند.

دنیا در حال پیشرفت و تکامل است. جامعة بشری بسیاری از دستاوردها،    ره­آوردها و نتایج متعالی و پیشرفت‌های ارزشمند خود و هرگونه بهبود و رشدی و در مخلص كلام، تمدن غنی و عظیم انسانی با همة مظاهر و درخشش و شگفتی­هایش را مدیون خلاقیت‌ها، نواندیشی‌ها، اندیشه‌های ناب و بی‌بدیل، تلاش­های سخت و طاقت‌فرسای شبانه­روزی، روحیة متعالی و توفیق­گرایانه و استقلال‌طلبانه، تقبل مخاطرات و ابهامات دشوار افرادی است كه كارآفرینان ارزش‌آفرین نام داشته و در تاریخ بشریت پیشگامان، پیش‌قراولان و جلوداران حركات امیدآفرین و دگرگون­ساز جوامع بشری بودند.

كارآفرینان کسانی هستند كه با تولید محصولات و خدمات نوین مورد نیاز مردم، به پاداش‌های اقناع‌کننده دست می‌یابند؛ از هیچ، کسب‌وکاری جدید خلق می‌كنند؛ به رغم مخاطرات بسیار، مبدع كارهای جدید می‌شوند؛ به تنهایی و بدون دخالت مدیریت، تصمیم‌ می‌گیرند كه چه مقدار از سرمایة خود را گسترش دهند، یا آن را محدود كنند؛ آن‌ها بنیان‌گذاران شرکت‌ها و پدیدآورندگان مفاهیم و ایده‌های جدیدند؛ با تمام نیرو و اراده از عقاید خود دفاع می‌كنند؛ و باورهای خود را با اراده‌ای خلل‌ناپذیر پیش می‌برند و در برابر آنچه دیگران غیرممكن یا ناكارآمد می‌پندارند، ایستادگی می‌‌كنند. آن‌ها ضمن پرهیز بیش‌تر، به خود «نه» گفته‌اند و مشكلات بیش‌تری را از سر راه برداشته‌اند. مهارت در سرمایه‌گذاری و مدیریت مدبّرانة کسب‌وکار، توزیع مجدد ثروت را تضمین می‌كند.

كارآفرینان می‌دانند به كجا می‌خواهند بروند، آن‌ها تصور و دیدگاهی از آیندة سازمان خود دارند، البته بسیاری اوقات این تصور از ابتدا وجود ندارد و در طی زمان شكل می‌گیرد كه شركت چه هست و چه می­تواند باشد. گرچه كارآفرین ممكن است مجبور به برنامه‌ریزی‌های کوتاه‌مدت و مقطعی باشد، ولی داشتن چنین دیدگاهی می­تواند این برنامه‌های کوتاه‌مدت را در یك جهت برای رسیدن به آینده و هدف هماهنگ سازد. كارآفرین اغلب با مشكلاتی روبه‌رو می‌شود و ممكن است كه در ادامة كار خود دچار تردید و تزلزل شود، ولی با اعتمادی كه به خود دارد در حل مشكلات تلاش می­كند. این حس باعث می‌شود كه دیگران نسبت به خلاقیت و نوآوری خوش‌بین باشند و حس اطمینان در سازمان پدید آید.

 محمد رستمی صفا کارآفرین

كارآفرینی فرایند تبدیل اندیشه‌های متفاوت به محصولات یا خدمات و ایجاد کسب‌وکار برای عرضه آن‌ها در بازار است. كارآفرینی‌ از جهات‌ مختلف‌ مورد بررسی‌ قرار گرفته‌، به ‌طوری‌ كه‌ دیدگاه‌های‌ متنوع‌ و متعددی‌ در خصوص‌ مفهوم‌ كارآفرینی‌ ارائه‌ شده‌اند.

برخی‌ از محققان‌ در مورد هدف‌ و انگیزة كارآفرینان‌ و بعضی‌ دیگر خصوصیات‌ و ویژگی‌های‌ آنان‌ را مورد مطالعه‌ قرار داده‌اند. «‌پیتر دراكر» كارآفرینی‌ را از دیدگاه‌ فردی‌ مورد توجه‌ قرار داده‌ و كارآفرینان‌ را صرفاً‌ عامل‌ تغییر نمی‌داند، بلكه‌ می‌گوید: آنان‌ افرادی‌ هستند كه‌ از فرصت‌های‌ پیش‌ آمده‌ در زمینه‌های مختلف از جمله تكنولوژی، سلیقه‌های‌ مصرف‌كننده، مزیت‌های‌ اجتماعی‌ و … به‌ خوبی‌ استفاده‌ كرده‌ و با ایجاد تغییراتی،‌ چیزهای‌ جدیدی‌ را می‌آفرینند.

‌كارآفرینان‌ دارای‌ رفتار پیچیده­ای هستند و هیچ‌ نظریه‌ای‌ نمی‌تواند رفتار آنان‌ را تشریح‌ كند. شاید این مهم، اولین‌ و مهم‌ترین‌ نظریه‌ مربوط‌ به‌ زمینه‌های‌ روانی‌ كارآفرینان است. كارآفرینان‌ افرادی‌ هستند كه‌ نیاز فراوانی‌ به‌ موفقیت‌ دارند و مخاطرات‌ بالایی‌ را می‌پذیرند و چنین‌ ریسك­هایی‌ آنان‌ را به‌ فعالیت‌ مداوم‌ تحریك‌ می‌كند.

در جوامعی‌ كه‌ گرایش‌ به‌ تولید بیشتر باشد، افراد نیاز بالایی‌ برای‌ موفقیت‌ دارند؛ و كارآفرینی نمایانگر یك رفتار سازمانی است که عناصر كلیدی كارآفرینی عبارت‌اند از: ریسک‌پذیری، پیش­نگری و نوآوری.

كارآفرینان‌‌ نگرش­های‌ خلاقانه­ای را‌ برای‌ حل‌ مسائل‌ اجتماعی‌ جهت‌ ایجاد ارزش‌ اجتماعی‌ به‌ كار می‌برند و دارای‌ خصوصیات‌ و ویژگی‌های‌ خاص‌ خود یعنی‌ عاملان‌ تغییر در بخش‌ اجتماعی، پذیرش‌ مأموریت‌ برای‌ ایجاد و بقای ارزش‌ اجتماعی، شناسایی‌ و ترغیب‌ فرصت‌های‌ جدید، به‌كارگیری‌ فرآیند مستمر نوآوری‌ و اقدام‌ جدی‌ به ‌وسیله‌ منابع‌ در دسترس‌ كه‌ در نهایت‌ به‌ ارزش­‌سازی‌ اجتماعی‌ و بقای مؤسسة اجتماعی‌ منجر می‌گردد.

تلاش‌های كارآفرینانه در ریشه‌کن نمودن فقر و بی­عدالتی‌های اجتماعی و اقتصادی كه عامل اصلی بسیاری از ناامنی‌ها، كمبودها، شکاف‌ها و کاستی‌ها و به تبع آن بحران‌ها و آشوب‌های فجیع در اجتماع می‌باشد، نقش بسیار حیاتی و اساسی دارد. نوآوری و خلاقیت آنان همواره به عنوان عامل تعالی­آفرین در بهبود و اصلاح دستاوردهای بشری و نیز نوگرایی و تحول‌آفرینی در عرصه­های مختلف اجتماعی جایگاه ارزشی بس والا و بی ‌مثال دارد.